Mithat Cemal Kuntay Kimdir? Hayatı, Edebi Kişiliği, Eserleri

Hayatı

Kahramanlık, yurtseverlik, tarihe bağlılık gibi duyguları dile getiren şiirleriyle bir vatan şairi olarak tanınan Mithat Cemal Kuntay, 1885 yılında İstanbul’da doğmuştur. Babası Selim Sırrı Bey, annesi Samiye Hanım’dır. İlkokula Aksaray’daki evlerinin yakınında bulunan “Mekteb-i Osmani”de başlamış, dönemin ortaokulu sayılan Rüştiyeyi de aynı semtte bitirmiştir. Kısa bir süre Saint Joseph’te eğitim görmüş, daha sonra Vefa İdadisi’nden mezun olmuştur. Babasının vefatı üzerine ailesinin geçim yükünü üstlenmiştir.

Liseden sonra Hukuk Mektebi’ne girmiş ve burayı üstün derece ile bitirmiştir. 1908 yılında doktorasını tamamlamış ve Türkiye’nin doktora sahibi ilk hukukçusu unvanını kazanmıştır. Eğitimi bittikten sonra Adliye Bakanlığı Özel Kalemi Birinci Sınıf Katipliğine tayin edilmiştir. Daha sonra hakimlik ve noterlik yapmıştır. 30 Mart 1956’da İstanbul’da vefat etmiştir.

Mithat Cemal Kuntay’ın Edebi Kişiliği

Lise öğrencisi iken edebiyata karşı büyük heves duyan ve şiirler yazan Mithat Cemal 1908’den itibaren tanınmaya başlamıştır. Bu tarihte, yakın arkadaşı Mehmet Akif’le birlikte yazdıkları “Acem Şahına” başlıklı şiir ve 1909’da Resimli Kitap’ta çıkan “Elhamra” adlı şiir onu şöhretin ilk basamaklarına çıkarmıştır.
Vatani ve milli konularda eserler veren Mithat Cemal’in şöhreti, “Vatan Hisleri” adını taşıyan şiirinde bulunan Ölmez bu vatan, farz-ı muhâl ölse de hatta / Çekmez kürenin sırtı o tabut-ı cesîmi beytinin Milli Mücadele sırasında, Mustafa Kemal Paşa tarafından okunmasından sonra büsbütün artmıştır.
Eserlerini daha çok dergi ve gazetelerde yayımlayan şairin tek şiir kitabı “Türk’ün Şehnamesinden” adını taşımaktadır.
Şair piyes, roman, antoloji, biyografi ve araştırma sahalarında da eserler vermiştir.
O zarif, ince, nükteli bir üsluba ve bazen sürprizli bir hava meydana getiren bir ifadeye sahiptir.
Mithat Cemal Kuntay, herhangi bir edebi topluluğa ve edebi mektebe bağlı olmadan eserler vermiş bir şairimizdir.
Şiirlerinin ana vasfı “epik” ve “sosyal” olmaktır.
Konuları kendi iç dünyasından değil, dışarıdan almıştır.
Kahramanlık ve yurt duygularını, tarih sevgisini, geçmişin büyüklüğünü ve güzel taraflarını işleyen şair bütün şiirlerini aruz ölçüsüyle yazmıştır.
Önceleri ağır bir dil kullanırken zamanla dilini sadeleştirmiştir.
Geleneksel nazım biçimlerinin dışına çıkarak şiirlerinde sözcük yinelemesi ve aliterasyonlarla uyum sağlamıştır.
1938’de yayımladığı “Üç İstanbul” romanıyla ün kazanmıştır. Eserde II. Abdülhamit, II. Meşrutiyet ve Mütareke yıllarının İstanbul’unu ele alır. İstanbul’un bu üç dönemin kokuşmuşluğunu, kişisel çıkarlar peşinde koşanları, ikiyüzlüleri ve jurnalcileri romanın kahramanları Adnan’la Belkıs’ın şahsında anlatır.