Ahmet Muhip Dıranas Kimdir? Hayatı, Edebi Kişiliği, Eserleri

Hayatı

Ahmet Muhip Dıranas, 1909 yılında Sinop’ta doğdu. İlkokulu Sinop’ta tamamladıktan sonra Ankara Erkek Lisesi’nde ortaöğrenimini bitirdi. Edebiyat öğretmenleri Faruk Nafiz Çamlıbel ve Ahmet Hamdi Tanpınar’ın etkisiyle şiire yöneldi. Liseden sonra Hâkimiyet-i Milliye gazetesinde çalıştı ve Ankara Hukuk Fakültesi’ne iki yıl devam etti, ancak eğitimini tamamlamadan İstanbul’a taşındı ve Güzel Sanatlar Akademisi Kütüphane Müdürlüğü yaptı. Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümü’nden mezun olduktan sonra Dolmabahçe Resim ve Heykel Müzesi’nde müdür yardımcısı olarak çalıştı.

1938’de Ankara’ya döndü ve CHP Genel Merkezi’nde Halkevleri Kültür ve Sanat Yayınları’nı yönetti. 1940’ta Münire Hanım’la evlendi. Askerliğini İkinci Dünya Savaşı sırasında Ağrı’da yedek subay olarak yaptı ve bu dönemde “Ağrı” şiiri ile “Gölgeler” adlı tiyatro eserini yazdı. 1945’te terhis oldu ve 1946’da Ankara’da Çocuk Esirgeme Kurumu Yayın Müdürü, 1957’de ise kurumun başkanı oldu. İş Bankası Yönetim Kurulu üyeliği, Devlet Tiyatrosu Edebî Kurul Başkanlığı ve Anadolu Ajansı Yönetim Kurulu üyeliği yaptı. Zafer gazetesinde yazılar yazdı ve DP’den milletvekili adayı oldu ancak seçilemedi. 21 Haziran 1980’de Ankara’da öldü ve vasiyeti üzerine Sinop’un Erfelek ilçesinin Salı Köyü’nde toprağa verildi.

Ahmet Muhip Dıranas’ın Edebi Kişiliği

Cumhuriyet Dönemi’nde saf şiir anlayışını sürdüren şairler arasındadır.
Ahmet Hamdi ve Faruk Nafiz’in öğrencisi olması dolayısıyla lise yıllarında şiirle tanıştı. İlk şiiri “Bir Kadın’a”yı “Muhip Atalay” imzasıyla yayımladı.
Baudelaire’inin etkisinde kalan Ahmet Muhip Dıranas, Fransız sembolizmiyle Türk şiir geleneğini başarıyla kaynaştırdı.
Hece ölçüsüyle biçimsel mükemmelliğe önem verdiğini gösteren şiirler yazdı.
“Fahriye Abla”, “Olvido”, “Serenad” isimli şiirleriyle tanınıp sevilmiştir.
Şiirlerinde Anadolu ağızlarına da yer verdi.
Şiirlerinde konu olarak iç sıkıntısı, yalnızlık, sevgi, Anadolu, memleket manzaraları, tabiat ve tarih sevgisini işlemiştir.
Sone ve Terzarima’yı başarıyla kullanmıştır.
Şiirlerinde “iyimserlik ve hayranlık” duyguları egemendir.
Orhan Veli ve arkadaşlarının çıkışından sonra unutulmaya başlanan hece şairleri arasında geçerliliğini yitirmeyen, bir süre sonra da yeniden yüceltilen tek şairdir.
Şiir dışında tiyatro, çeviri, düzyazı gibi alanlarda da çalışmalar yaptı.