Ziya Osman Saba Kimdir? Hayatı, Edebi Kişiliği, Eserleri

Hayatı

Ziya Osman Saba, 30 Mart 1910’da İstanbul Beşiktaş’ta bir yalıda doğdu. Paris askeri ataşesi Binbaşı Osman Bey’in oğludur. Annesini küçük yaşta kaybetti. Galatasaray Lisesi’nde yatılı olarak okudu. Yakın arkadaşı Cahit Sıtkı Tarancı ile de bu okulda tanıştı. 1928’de altı lise arkadaşı ile birlikte “Yedi Meşaleciler” topluluğunu kurdu. Amcasının kızı Nermin’le evlendi; eşinin psikolojik sorunları ve maddi sıkıntılar evliliğini zora soktu. Evliliğin zorlukları ve eşinin hastalığı, karamsar ve ölüm temalı şiirlerine yansıdı. 1941’de eşinden ayrıldı, aynı yıl babası kalp krizi sonucu öldü.

1945’te Rezzan Öney ile evlendi, bu evlilikle birlikte daha iyimser ve mutlu bir ruh hali kazandı. Cumhuriyet gazetesi muhasebe servisinde çalışırken bir yandan da İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesini bitirdi. Muhasebecilik, banka memurluğu ve Milli Eğitim Basımevinde düzeltmenlik yaptı. Yaşar Nabi‘nin desteğiyle Varlık dergisinde ve Varlık Yayınları’nda çalıştı. 1950 yılında yaşadığı kalp rahatsızlığından sonra evine çekilerek yayıncılık işleri ile meşgul oldu.29 Ocak 1957 günü bir kalp krizi sonucu İstanbul’da hayatını kaybetti.

Ziya Osman Saba’nın Edebi Kişiliği

Ziya Osman Saba, henüz on yedi yaşındayken şiir yazmaya başladı. ilk şiirleri Servet-i Fünun dergisinde yayımlandı.
1928 yılında altı arkadaşı ile birlikte “Yedi Meşaleciler” isimli edebi topluluğu kurdu. Bu topluluğun en başarı şairi olarak anıldı ve Yedi Meşaleciler içinde şiiri bırakmayan tek isim oldu.
Şiirlerinde çocukluk anıları, ev ve aile sevgisi, yoksullara karşı duyarlılık, küçük mutlulukların sevinci, Tanrı’ya ve kadere boyun eğiş, ölüm gibi temaları işledi.
Ziya Osman Saba, edebiyat tarihimizde “küçük mutluluklar şairi” olarak yerin aldı.
Şiirlerinin büyük bir bölümünde hece ölçüsünü kullanmasına rağmen serbest biçimde şiirler de kaleme aldı.
Şiirlerinde açık, anlaşılır bir dil kullandı.
Şiir dışında hikâye türünde de önemli eserler yazdı. Hikayelerinde genellikle anılarından hareket ederek geçmiş yaşamın özlem ve acısını bir arada vermeye çalıştı.