Süleyman Nazif Kimdir? Hayatı, Edebi Kişiliği, Eserleri

Hayatı

Süleyman Nazif, 29 Ocak 1870 tarihinde Diyarbakır’da doğdu. Tarihçi Sait Paşa ile Ayşe Hanım’ın oğludur. Şair Faik Ali Ozansoy’un ağabeyidir. Babasının görevi nedeniyle Harput ve Maraş’ta bulunduktan sonra Diyarbakır’da rüştiye öğrenimi gördü. Daha sonraki öğrenim hayatı özel derslerle geçti. Arapça, Farsça ve Fransızca öğrendi. Diyarbakır gazetesinin başyazarlığını yaptı. II. Abdülhamit’in baskıcı yönetiminden kaçarak Paris’e gitti.

Yurda dönüşünde 12 yıl Bursa’da zorunlu oturma cezasına çarptırıldı. Meşrutiyet’ten sonra Basra, Kastamonu, Musul, Trabzon ve Bağdat valiliklerinde bulundu. 1915’te İstanbul’a yerleşerek çeşitli gazetelerde yazarlık yaptı. 1918’de Cenap Şahabettin ile birlikte Hadisat Gazetesi’ni çıkardı. İstanbul’un işgalini protesto amacıyla yazdığı “Kara Bir Gün” başlıklı yazısı nedeniyle Malta’ya sürüldü. 1922’de yeniden İstanbul’a yerleşti. 4 Ocak 1927’de zatürreden öldü.

Süleyman Nazif’in Edebi Kişiliği

İlk şiirlerini bir araya getirdiği “Gizli Figanlar”da tema ve üslup bakımından Namık Kemal’in etkisinde kalmıştır.
1898’de Servetifünun topluluğuna girdikten sonra bireysel temalara yönelmiştir.
İkinci Meşrutiyet’ten sonra yeniden toplumsal konuları ele almış; gazeteciliği nedeniyle nesirle de uğraşmış, süslü, ağır bir dille yazarak Osmanlı nesrinin temsilcisi olmuştur.
“Çal Çoban Çal” isimli şiiriyle geniş kitleler tarafından tanınmış ve sevilmiştir.
Düz yazıları, şiirlerinden güçlüdür. Türklüğe hayran bir toplumcudur.
Cenap Şahabettin gibi dilde sadeleşme çabalarına karşı çıkmıştır.
Zihniyet bakımından tamamıyla Batılı olan Nazif, Doğu edebiyatının da büyük değerler taşıdığına inanmış ve bütün yazılarında millî değerlerin de koruyucusu olarak kalmıştır.
Süleyman Nazif, kişisel hayatında olduğu gibi, manzum ve mensur tüm eserlerinde de heyecanlıdır. Sevdiğini ölçüsüzce yüceltir; beğenmediğini de alabildiğine küçültür.
Süleyman Nazif’in kimi şiirleri bestelenmiştir.